Ένα «ουσιαστικό χάσμα» χωρίζει την Ελλάδα από την ΠΓΔΜ, σε ό,τι αφορά το θέμα του ονόματος της γειτονικής χώρας και, ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω το γιατί. Πιστεύω ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα. Εξάλλου, μου είναι πολύ δύσκολο να πειστώ ότι οι λόγοι της διάστασης είναι ιστορικού, εθνικού – πατριωτικού χαρακτήρα.
Πρώτον, δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει λόγους να φοβάται τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων. Πρόκειται για ένα μικρό κράτος με πολύ μικρή συγκριτικά στρατιωτική και οικονομική δύναμη, με οικονομία εξαρτημένη από ελληνικά κεφάλαια, που δεν μπορεί στα σοβαρά να διεκδικήσει ελληνικά εδάφη.
Δεύτερον, λένε ότι το όνομα – με τον όρο Μακεδονία μέσα – είναι αυτό που τροφοδοτεί και νομιμοποιεί τον αλυτρωτισμό. Κατά τη γνώμη μου, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Η μη αναγνώριση ονόματος με τον όρο Μακεδονία μέσα τροφοδοτεί ιδεολογήματα περί εθνικής απειλής και ενισχύει τον λεγόμενο Μακεδονισμό, τον επιθετικό εθνικισμό των Σκοπιανών. Στα μάτια τους εμφανίζεται η Ελλάδα ως επιθετική, που θέλει να εξαφανίζει το έθνος τους.
Τρίτον, μου προκαλεί αποστροφή η συζήτηση που γίνεται περί ιδιοκτησίας της ιστορίας της Μακεδονίας και από τις δύο πλευρές, περισσότερο όμως από την πλευρά των Σκοπιανών. Η έννοια του έθνους όπως τη γνωρίζουμε σήμερα ήταν άγνωστη στους αρχαίους. Συνεπώς είναι αντιιστορικό και χυδαίο να προσπαθεί κανείς να στριμώξει την αρχαία ιστορία σε εθνικές επιδιώξεις του παρόντος. Αποτελεί από μόνο του διαστρέβλωση.
Εξάλλου, η ιστορία δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Δεν είναι ούτε οικόπεδο, ούτε χωράφι για να διεκδικεί οποιοσδήποτε την κυριότητά του. Είναι πολιτιστικό αγαθό που ανήκει στην ανθρωπότητα. Η προσπάθεια θεμελίωσης εθνικιστικών σκοπιμοτήτων σε φυλετικές βάσεις, εκτός από το ότι είναι βαθιά ρατσιστική και επικίνδυνη πρακτική, οδηγεί στην επιστροφή στην εποχή των συγκρούσεων φυλών, φατριών και οικογενειών.
Στα Βαλκάνια, είναι πλέον ορατός μιας τέτοιας κοινωνική και ιστορικής οπισθοδρόμησης, ειδικά μετά την παράνομη, με βάση τις αρχές του διεθνούς δικαίου, ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου. Εθνικά και φυλετικά πάθη υποδαυλίζονται και οδηγούνται στα άκρα, με σκοπό τον εύκολο έλεγχο της περιοχής από τις «μεγάλες δυνάμεις», κυρίως τις ΗΠΑ, και δευτερευόντως τη Ρωσία και μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες.
Οι λόγοι είναι οικονομικοί και γεωπολιτικοί.
Από τα βαλκάνια περνούν οι αγωγοί φυσικού αερίου (ο αγωγός South Stream θα περνάει από τη Σερβία και θα μεταφέρει φυσικό αέριο της ρωσικής Gazprom στη δυτική Ευρώπη) και πετρελαίου (ο αγωγός AMBO, που θα μεταφέρει πετρέλαιο ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ, θα περνάει από Βουλγαρία, ΠΓΔΜ, Κόσοβο και Αλβανία προς Αδριατική), και σε αυτή γεωγραφική περιοχή ο πόλεμος για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών της Μέσης Ανατολής μετατρέπεται σε πόλεμο για τον έλεγχο των ενεργειακών δρόμων προς τη Δύση. Δεν είναι όμως μόνο οι δρόμοι της ενέργειας. Είναι και η πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ, που συνοδεύει πάντα τις μπίζνες της υπερδύναμης, αλλά και οι δρόμοι του λαθρεμπορίου ναρκωτικών, όπλων, λευκής σαρκός και εργατικού δυναμικού, που μετατρέπουν τα Βαλκάνια σε «διεθνές διαμετακομιστικό κέντρο» του εγκλήματος. – βλ. Ελευθεροτυπία εδώ και εδώ, Έθνος εδώ.
Από όλη αυτή τη οικονομική δραστηριότητα, ο καθένας προσπαθεί να επωφεληθεί όσο μπορεί. Βεβαίως, οι ΗΠΑ, έχουν τον πρώτο λόγο (τον οποίο προσπαθεί να αμφισβητήσει η Ρωσία). Για να εξασφαλίσουν τον απόλυτο έλεγχό τους στους δρόμους της ενέργειας υποδαυλίζουν εθνικιστικά και φυλετικά πάθη, ώστε να δημιουργούνται μικρά, μη βιώσιμα εξαρτημένα κρατίδια του απόλυτου ελέγχου τους, που θα παίζουν τον τοποτηρητή τους στην περιοχή. Στη χειρότερη περίπτωση, θα ευνοήσουν την εμφάνιση ενός κράτους-μπράβου τύπου Ισραήλ, που θα κάνει τη βρομοδουλειά για την υπερδύναμη. Η Μεγάλη Αλβανία είναι ένα τέτοιο σενάριο.
Από πολιτική άποψη, πριμοδοτούνται τα πιο ακραία εθνικιστικά, φονταμενταλιστικά ή/και μαφιόζικα στοιχεία, που είναι διατεθειμένα να κάνουν τη βρομοδουλειά. Τα εθνικά δίκαια και οράματα για αυτά τα στοιχεία είναι προπαγανδιστικά μέσα για να φανατίζουν τους λαούς τους. Τέτοια είναι η πολιτική ηγεσία του Κοσόβου και σε ένα βαθμό και της Αλβανίας και της ΠΓΔΜ. Οι ηγεσίες αυτών των χσωρών είναι κατά τη γνώμη μου εξαιρετικά επικίνδυνες για την ειρήνη στην περιοχή.
Το πρόβλημα είναι ότι και οι ελληνικές κυβερνήσεις ρίσκαραν και ρισκάρουν να παίξουν σε αυτό το παιχνίδι βάζοντάς μας σε επικίνδυνα μονοπάτια. Κατ’ αρχάς φιλοδοξούν να παίξουν ρόλο υπεργολάβου στους αγωγούς φυσικού αερίου και πετρελαίου (έχει ήδη λήξει το θέμα του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, ενώ ήδη σχεδιάζεται αγωγός που θα περνάει από Θράκη, Μακεδονία και Θεσσαλονίκη και θα καταλήγει Ιταλία).
Το μπλοκ εξουσίας της χώρας (κεφάλαιο, πολιτικοί, δημοσιογράφοι) φιλοδοξεί να παίξει ρόλο μεγάλης περιφερειακής δύναμης στην περιοχή. Δεν αντιδρά στην ενίσχυση των ακραίων στοιχείων στη γειτονιά μας, αλλά προσπαθεί να τα ελέγξει προς όφελός του, είτε με την οικονομική δύναμη της χώρας και τις επενδύσεις στην περιοχή, είτε παίζοντας των πορτιέρη των Βαλκανίων στους διεθνείς οργανισμούς για νέα προς ένταξη μέλη – παιχνίδι εξαιρετικά επικίνδυνο, γιατί εύκολα μπορούν οι ακραίοι να μεταστραφούν εναντίον μας, ιδιαίτερα αν νιώθουν την προστασία των ΗΠΑ. Τα εθνικιστικά στοιχεία της χώρας μας αξιοποιούνται για να παραπλανούν τους πολίτες από τα πραγματικά ερωτήματα -τα οποία δεν είναι εθνικά, αλλά κοινωνικά και γεωπολιτικά- και να συντηρούν ένα κλίμα «εθνικού κινδύνου» ώστε να χρησιμοποιούνται οι αντιδράσεις του ελληνικού λαού ως διαπραγματευτικό χαρτί.
Και το ερώτημα μετά από όλα αυτά είναι, πόσο μεγάλο χάσμα χωρίζει εμάς από τους Σκοπιανούς, τους Αλβανούς και τους υπόλοιπους λαούς των Βαλκανίων; Πολύ μικρό, θα έλεγα. Διότι δεν έχουμε κανένα απολύτως συμφέρον από τις μπίζνες των μαφιόζων –μικρών και μεγάλων– και των γερακιών του πολέμου, που απειλούν να μετατρέψουν τα Βαλκάνια σε Μέση Ανατολή. Εμείς, και πάλι δεν θα πάρουμε σύνταξη, πάλι θα δουλεύουμε δεκάωρα και δωδεκάωρα, πάλι θα παρακολουθούμαστε από τον big brother. Μάλιστα όλοι οι όροι της ζωής μας μάλλον θα χειροτερεύσουν λόγω της διαρκούς πολεμικής ετοιμότητας και ενδεχομένων θερμών επεισοδίων, ενώ ορατό είναι το ενδεχόμενο εμφάνισης και δραστηριοποίησης φονταμενταλιστικών κινημάτων.
Δικό μας συμφέρον είναι η απομόνωση των εθνικιστών στη χώρα μας και η πάλη εναντίον των εθνικιστών των γειτόνων μας, οι οποίοι είναι ακόμη πιο επικίνδυνοι. Οι δε κυβερνήσεις μας και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν πρέπει να νιώσουν την απειλή του λαού μας, ότι δεν μπορούν να μας χειρίζονται κατά το δοκούν για να το παίζουν «μικροί μάγκες» των Βαλκανίων. Αντίθετα, θα πρέπει να ξεσκεπάσουν και να αντιταχθούν με όποια μέσα μπορούν στο εξαιρετικά επικίνδυνο μεγάλο κόλπο που στήνεται στην περιοχή. Αλλιώς θα πρέπει να νιώσουν την απειλή μας. Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να δώσει τελεσίγραφο στην παρούσα κυβέρνηση και σε οποιαδήποτε μελλοντική. Η αμφισβήτηση που νιώθει ολόκληρο το πολιτικό, οικονομικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο στα εσωτερικά ζητήματα, όπου αποδεικνύονται ανεπαρκείς και εχθρικοί προς τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, πρέπει να επεκταθεί και στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.
:-)
omorfa 